آیا کسی هست مرا یاری دهد؟

ما ادما خیلی وقتا به خاطر پست و منصب و مقام خیلی کارا میکنیم(دقت کنید دارم میگم ما فرد خاصی منظورم نیست) به فلسطین و پاکستان و عراق و افغانستان و ... کمک میکنیم که بگن ما اره کمک میکنیم مسلمانیم. به هم نوع خودمون کمک میکنیم.یا من خیلی ها رو میبینم خیلی وقتا به مردم نذری میدن حتی گاهی دیدم به میلیون میرسه خرج اون نذری یا خیلی از افطاری ها ..دیدم همه رو جمع میکنن که اره ما این کارو میکنیم به بدبختا کمک میکنیم اما وقتی توی خیابونای شهر داری راه میری میبینی تو چند قدمی یه کاخ بزرگ به نام استانداری یه خانواده تنها به کمک نیاز دارن اما کسی نیست که دستشون رو بگیره من اینو از خودم میپرسم که انسانیت کجاست؟چرا ما همیشه دنبال این واژه تو کتابا میگردیم هان؟من از نطق و سخنرانی بیخود خوشم نمیاد اینا حرف دلم بود که گفتم یه مطلب تو سایت تابناک دیدم که تو ادامه مطلب میزنم مطمئنم شما هم ببینید حال و روزتون از من بهتر نخواهد بود...

بسیاری از افرادی که امروز از مسیر میدان امام(ره) به سمت پل ولایت کرمانشاه تردد کردند چادر مسافرتی برپا شده‌ای را دیدند که تفاوتی با دیگر چادرهای مسافرتی برپا شده که این روزها به واسطه پایان تعطیلات تابستانی تعدادشان نیز کم نیست، داشت.

اطراف این چادر مسافرتی، یخچال و کمد و ظروف و دیگر وسایل منزل به چشم می‌خورد و این موضوع به ذهن متبادر می کرد که قطعا ساکنین چادر به قصد مسافرت نیامده‌اند.

وقتی به سراغشان رفتیم دیدیم تنها تشابه شان با مسافرینی که به قصد تفریح و تفرج به کرمانشاه آمده‌اند و چادری برپا کرده‌اند، همین چادرشان است.

در چادر زن و مردی بودند ابتدا از بازگو کردن موضوع و علت حضورشان با آن همه وسایل در آنجا طفره می‌رفتند با اصرار ما مرد خانه حاضر به صحبت شد و گفت به علت اینکه نتوانسته خانه‌ای کرایه کند مجبور شده به چادر پناه آورد.

وی گفت: چندی پیش مستاجر بودیم به علت بیماری همسرم مجبور شدم پول پیشی را که به عنوان ودیعه نزد صاحبخانه گذاشته بودم پس گرفته و خرج مداوای او کنم صاحبخانه نیز حدود 2 ماه پیش حکم تخلیه منزلش را گرفت و ما هم آواره شدیم.

وی ادامه داد: حدود 50 روز است در شهرک ظفر زیرچادر زندگی می کنیم. طی این مدت به تمام دستگاه‌های حمایتی مراجعه کرده‌ام، اما هیچ کمکی به ما نشده است.

وی افزود: از امروز که به اینجا نقل مکان کردیم بارها مامورین اجراییات و نیروی انتظامی مراجعه و گفتند از اینجا باید بروید گویا مسئولین از اینکه چهره شهرشان را زشت کرده‌ایم، ناراحت شده‌اند.

از او در خصوص خانواده‌اش پرسیدیم که گفت: یک دختر 10 ساله دارم که او را پیش خانواده پدری‌ام گذاشته‌ام. از ترس آبرو به همه فامیل و آشنایان گفته‌ام جهت مداوای همسرم به شهر دیگری رفته‌ایم.

وی گفت: مشکل اصلی‌ام تامین پول پیش خانه است، زیرا به هر کجا برای اجاره خانه مراجعه می‌کنم پول پیش از من می خواهند. اگر این پول را جور کنم می‌توانم از عهده اجاره خانه برآیم.

به گزارش ایسنا، مطمئنا این خانواده تنها خانواده بی سرپناه شهر ما نیستند و جا دارد مسئولین مربوطه به مشکلات چنین خانوارهایی که با مبلغ نه چندان زیادی قابل رفع شدن است، جدی تر رسیدگی کنند.